...ένα e-mail από κάποιον φίλο

έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες το παρακάτω κείμενο.....εμένα μου άρεσε πολύ......άντε και καλή ανάσταση.......



«Θείος Έρωτας και Ανάσταση»

΄Όρθιο μαλλί, κοκαλωμένο, ξυρισμένοι κρόταφοι, μαύρο γυαλί, πρόσωπο δίχως βλέμμα. Μπουφάν κατάστικτο με μεταλλικές αιχμές, κολλητό παντελόνι. Τόπος συναθροίσεως πάντοτε κάποια θύρα αθλητικού γηπέδου. Θύρα 7, θύρα 9, θύρα 14. Η θύρα μυρίζει αχνιστό αίμα, όμως η συνάθροιση εκεί «και τα μυαλά στο κάγκελο». Να κτυπηθούν με την μάζα - σύναξη μιας άλλης θύρας, να κτυπηθούν για το τίποτα – μόνο για να δηλώσουν με πράξη ότι κάθε θύρα ανοίγει στο κενό, είναι άνοιγμα στο τίποτα.. Η ώρα του αθλητικού αγώνα, μυσταγωγία. Αδιάφοροι για το θέαμα – δεν ενδιαφέρονται για τα γκολ, ούτε περιμένουν νίκη. Κοπαδιαστά, πιασμένα από τους ώμους, χοροπηδούν πάνω στις κερκίδες χορεύοντας την απόγνωση. Η καταστροφή παραμονεύει να ξεχυθεί σαν πυρετός μέσα από αυτήν την λατρεία του κενού. Οι δηλωσίες της απόγνωσης θα ξεχυθούν στους δρόμους, τρόμος και φόβος καταστροφής κάθε εξωραϊσμένης προθήκης των δικών μας φανταχτερών συμβάσεων .

Συντρόφια, φίλοι εν Χριστώ περιπόθητοι, μέσα στην καλογυαλισμένη αστραφτερή κουρελαρία του καταναλωτικού μας κενού, πρωτοπόροι εσείς της απόγνωσης, θέλω να σας μιλήσω για την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού.

Περιθωριακή πρωτοπορία της απεγνωσμένης νεολαίας σήμερα. Γιατί θέλω να μιλήσω μαζί σας για την Ανάσταση ; Για να βρώ γλώσσα πραγματική, γλώσσα που να ανατριχιάζει στην ψηλάφηση του Αναστάντος Χριστού

Για τους πολλούς, τους καλοβολεμένους αστούς, εμάς τους τακτοποιημένους μπροστά στην βραδυνή τηλεόραση, έρμαια επιλογής της πιο αποτελεσματικής οδοντόπαστας, του πιο δραστικού απορρυπαντικού, του κατακτητικού αρώματος, για μας η γεύση του θανάτου είναι απωθημένη, η αίσθηση της Ανάστασης απροσπέλαστη.

Πάσχα των αστών, Πάσχα της ανεπίγνωστης νέκρας, δίχως απόγνωση θανάτου και γι΄ αυτό δίχως ρίγος Ανάστασης. Σας είδα την κοινωνική μας ελίτ (αφρόκρεμα της κοινωνίας) χθες στον επιτάφιο, διαλέξατε καλό μαγαζί με ρομαντική χορωδία και γέρους μπάσους στο «Αι γενεαί πάσαι». Εμμείνατε για λίγο στην περιφορά αντί για το σινεμά που θα διασκέδαζε εξ ίσου την κορεσμένη πλήξη σας. Θα σας δω και απόψε για λίγα λεπτά στον περίβολο της εκκλησίας, με ένα άσπρο κερί για το έθιμο, σαν εκτοπλάσματα του τόπου που σας εγέννησε, άσχετοι τουρίστες στο πανηγύρι της αναστάσιμης χαράς, δίχως σταυροκόπημα, γιατί δεν ταιριάζει σε σας τους προοδευτικούς. Σας αγαπώ, θλιβεροί μου φίλοι, μα μυρίζετε πτώμα και ο νους σας ελάσπωσε αναμένοντας την γεύση της μαγειρίτσας. Με σας αποκλείεται να συνεννοηθώ για την Ανάσταση, την Ανάσταση την ψηλαφητή και χειροπιαστή, που είναι ζωή αιώνια .

Θέλω τα συντρόφια, τους εν Χριστώ φίλους, της περιθωριακής απόγνωσης, αυτούς του καβαλάρηδες του θανάτου, της σούζας, της κόντρας, να μιλήσω μαζί τους με την γλώσσα του θανάτου, το ρίγος της Ανάσασης.

Ξέχνα τον δάσκαλο, φίλε εν Χριστώ, που σου έμαθε τα αρχαία ελληνικά του ψυγείου. Κάνε απόψυξη στην γλώσσα σου και ρούφα το μέλι από τα λόγια που θα σου πώ :

Λοιπόν, «Ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως. Αύτη ού γινώσκει ηττηθήναι υπό τινος. Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψη την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ούκ έστι θλίψης ής τινος η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και Αυτός έκοψε δεξάσθαι καθ΄ εαυτού τον θάνατον» .

΄Ακουσες ; Καμμιά θλίψη δεν μετράει κάτω από την σύνθλιψη, όταν συνειδητά «κύψεις δέξεσθαι κατά σεαυτού τον θάνατον». «Ουδέν θαρσαλεώτερον», φίλε εν Χριστώ, από την συνειδητή απόγνωση. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει στο βιβλίο του «Ο Αόρατος Πόλεμος», ότι αν δεν απελπισθής τελείως από τον εαυτό σου και δεν ελπίσης τελείως στον Τριαδικό Θεό, δεν μπορείς να αρχίσεις την πνευματική εν Χριστώ ζωή μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία .

Πίσω από το μαύρο γυαλί, στον ίλιγγο της σούζας με την μηχανή, λάμπει ο απελπισμός σου. Απελπισμός για την πτωμαΐνη της καταναλωτικής ευζωΐας, αηδία και απελπισμός για τον φανατισμό και την στράτευση των μικρονοϊκών στο σιχαμερό πια πολιτικό παιχνίδι. Απόγνωση από την ψευτιά των «προοδευτικών», τα σημαδεμένα τραπουλόχαρτα της φτηνής ανάγκης να ζητιανεύεις αναγνώριση και επιτυχία . Μείνε απελπισμένος, φίλες εν Χριστώ, εκεί , στην θύρα της επαναστατημένης άρνησης. Θύρα του μνημείου και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα δης έκθαμβος «τον λίθον αποκυλισθέντα από της θύρας του μνημείου του Χριστού», (Μάρκου 16, 3-5). Εσύ έξω από την θύρα και μέσα, ψηλαφητά ζωντανός, με σημάδια θανάτου στις παλάμες και στην πλευρά, Αυτός, ο Αναστάς Χριστός, που σε έχει ερωτευθεί τρελά, με θείο και εκστατικό τρόπο, εσένα, μοναδικά και ανεπανάληπτα .

Γιατί τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή του υιό, τον Θεάνθρωπο Χριστό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια .

Μέσα από την θύρα εσύ, υποκάτωθεν του θανάτου και από έξω η ζωοποιός δύναμη του Χριστού που σε αγαπά πιο πολύ και από τον εαυτό του και η φωνή του ρομφαία εγέρσεως : «Λάζαρε, δεύρο έξω» (Ιωάννου 11, 43).

Να εκφράσεις την ζωή και τον θάνατο, να φθάσεις στο μεδούλι της ύπαρξης με τις (200) διακόσιες λέξεις των περιθωριακών της απόγνωσης ; Ναι, δεν υπάρχει άλλη γλώσσα – αναγνώστη μου. Λέξεις παχυλές, λιπαρά νοήματα σαν καταστολισμένες λαμπάδες και σοκολατένια αυγά και ξέχειλες μαγειρίτσες δεν χωράνε στην Ανάσταση. Ποιοί μας «προάγουν», ποιοί μας οδηγούν στην Ανάσταση ; Τελώνες, πόρνες, ληστές και άσωτοι, οι περιθωριακοί της απόγνωσης. «Ούκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν».

Βγάλτε και την μετάνοια από την κατάψυξη, εν Χριστώ φίλοι. Δεν σημαίνει μετάνιωμα, σημαίνει Ανάσταση. Να αλλάξει ο νους, να καταλαβαίνει την ζωή με τα μέτρα της εν Χριστώ ζωής, με τα μέτρα του θείου εν Χριστώ έρωτα, όχι σαν βιολογική επιβίωση. Ο αυτοδικαιωμένος, ο αυτονομημένος, ο αυτοειδωλοποιημένος, ο αυτερωτευμένος, καταλαβαίνει για ζωή την νομικίστικη αρετή του, ο προοδευτικός την φαντασιωτική του υστερία για βελτιώσεις της θνητής επιβίωσης. Κοινωνικοί στόχοι, δικαιώματα, οικονομική ανάπτυξη, κολοκύθια στο πάτερο, μπροστά στο θάνατο. Μόνο ο απελπισμένος από όλα καταλαβαίνει ότι η μόνη αληθινή ζωή είναι η εν Χριστώ ζωή, μυστηριακή, ασκητική, αγιοπνευματική, εκκλησιαστική : Να είσαι εσύ, μοναδικός και ανεπανάληπτος, αενάως ερωτευμένος με τον Νυμφίο Χριστό, τον νυμφαγωγό της εκκλησιαστικής θεανθρώπινής μας ζωής, που έκυψε δέξεσθαι καθ΄ εαυτού θάνατον σταυρικόν, με εκστατικό, παράφορο θείο έρωτα και εν τριαδική ζωή, εμφορούμενο, για κάθε απελπισμένο. Και ανέστη εκ νεκρών, γιατί μετέπλασε και τον βιολογικό θάνατο σε προσωπική αγάπη για τον παγγενή Αδάμ, για όλο το ανθρώπινο γένος. Ακούς ; Υπάρχουμε όχι όσο λειτουργούν τα βιολογικά μας κύτταρα, αλλά όσο ατελείωτα διαρκεί η εν Χριστώ αγάπη, ο θείος εν Χριστώ έρωτας. Δηλαδή, μπορούμε να ζήσουμε αιωνίως αισθανόμενοι ως φως αναστάσιμο και πυρένδροσο την αγάπη του Θεού.

Φρίξε, φρικιό της απόγνωσης, φρίξε στο μυστικό ρίγος του αναπάντεχου εν Χριστώ θείου έρωτα, της εν Χριστώ θείας αγάπης : «Αυτός μας αγάπησε πρώτος, ο Χριστός, ενώ ακόμα εμείς ήμασταν εχθροί και πολέμιοί Του. Και δεν μας αγάπησε μόνον, αλλά και ατιμάσθηκε για μας και εραπίσθηκε και εσταυρώθηκε και έμεινε ανάμεσα στους νεκρούς. Και με όλα αυτά μας έδειξε την αγάπη, τον θείον έρωτα που έτρεφε και τρέφει για μας».

Συγχωράτε με , φίλοι εν Χριστώ, αλλά η Ανάσταση δεν είναι για μας τους βολεμένους με τις σίγουρες ιδεολογικές πεποιθήσεις, το βιβλιάριο επιταγών στην τσέπη, τις ελπίδες στο πολιτικό κόμμα και στις προοπτικές κοινωνικών μεταλλαγών. Εμείς ψάχνουμε για το πραγματικό, μόνο σε χώρους παραισθήσεως . Θλιβερές μαριονέτες των βιολογικών μας λειτουργιών, ξέρουμε για θάνατο μόνο το ευθύγραμμο καρδιογράφημα, γι΄ αυτό και δεν υποψιαζόμαστε τίποτα για την ζωή .

Φίλοι εν Χριστώ, περιθωριακοί, ροκαμπίληδες, πάνκ, φρικιά και χεβυμεταλλάδες, ποιός αλήθεια σας πρωτομίλησε για τον Θεό ; Σας τον επεράσαμε σίγουρα για σιγουριά, τόσο θωρακισμένη, όσο και όλες οι νεκρές έννοιες της λογικής μας . Κάτι σαν υπέρτατο χωροφύλακα, αστυνομικό, εγγύηση της έννομης αποχαύνωσης .

Όμως εσείς, παιδιά του αγίου προφήτη Ιωνά, βγαλμένα μέσα από την κοιλιά του κήτους, απλώστε τα χέρια και ψηλαφήστε στην θύρα της απόγνωσης το μοναδικό έγκυρο σημάδι : «Ο Θεός είναι πάντων πραγμάτων και νοημάτων και ονομάτων επέκεινα» (άγιος Γρηγόριος Θεολόγος), αλλά συγχρόνως οι θείες άκτιστες ενέργειές του προΐενται, προέχονται, έρχονται και κοινωνούν με τον άνθρωπο και την κτίση και όλα τα μεταμορφώνουν δια μέσου των θείων μυστηρίων και της νοεράς καρδιακής προσευχής. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Θεός είναι ρίσκο, διακινδύνευση, πορεία, γνωρίζουμε τον Θεό παλεύοντας μαζί του, όπως επάλεψε ο Ιακώβ με τον Θεό κάποτε κατά την διάρκεια μιάς νύκτας και ονομάσθηκε από τότε Ισραήλ, δηλαδή δυνατός, ισχυρός εν πολέμω .

Η πάλη αυτή με τον Θεό προϋποθέτει θείο έρωτα. Παλεύεις, για να αποκτήσεις την θεϊκή αγάπη του Χριστού, παλεύεις με τα πάθη σου, τον κόσμο, τον διάβολο, την αμαρτία, την φιλαυτία, παλεύεις εναντίον όλων αυτών. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Είναι η θέωση, η μέθεξη του Θεού, η κοινωνία, όχι η επικοινωνία, με το «αμήχανον κάλλος και την ασύγκριτον θέασιν του Θεού», καθώς λέγει σε ένα ποίημά του ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ΄Υμνος 39, 1-14 :

«Εκπληκτικό είναι το κάλλος, η ομορφιά σου, Χριστέ και ασύγκριτα ωραία η μορφή σου, η ωραιότητα είναι ανέκφραστη, πέρα από την λογική η δόξα σου, το ήθος, Δέσποτα Χριστέ, η αγαθότητα και η πραότητά σου υπερβαίνουν τις έννοιες όλων των ανθρώπων της γης, και γι΄ αυτό ο πόθος και η αγάπη προς εσένα, υπερνικούν κάθε πόθο και αγάπη των χοϊκών και θνητών ανθρώπων. Διότι, όσον ακριβώς βρίσκεσαι πέρα από τα βλεπόμενα, Σωτήρα μας, τόσον μεγαλύτερος υπάρχει και ο πόθος προς εσένα και συγκαλύπτει όλη την ανθρώπινη αγάπη και αποτρέπει τους έρωτες των σαρκικών ηδονών, αποκρούει δε με ταχύτητα κάθε επιθυμία, όλες τις επιθυμίες.

Ελάτε να χορέψουμε απόψε, χοροπηδώντας κοπαδιαστά με τους πεθαμένους, που είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, τους δικούς μας εγγύτατους ζωντανούς της ζωτικής απόγνωσης, να τραγουδήσουμε το όνομα που ανέστη στην δική μας σύναξη, στην δική μας θύρα, την θύρα του μνημείου του Αναστάντος Χριστού. Όσοι εγεύθηκαν το τι θα πη «υποκάτωθεν του θανάτου», όλοι όσοι ζουν, γιατί συνειδητά παραιτήθηκαν από τις παρηγόριες των ψευδαισθήσεων, όλοι θα είναι εκεί. Οι περιθωριακοί θα είναι πρωτοπόροι , ληστές, πόρνες, τελώνες και άσωτοι, αναστημένοι όλοι στο πανηγύρι του εν Χριστώ θείου έρωτα. Όλοι οι απελπισμένοι από όλα, θα χορέψουμε την Ανάσταση, θα χορέψουμε την απόγνωση που ανθοβολάει ζωή, μεταλλάζοντας τον θάνατο σε θείο εν Χριστώ έρωτα .

Το γλέντι θα αρχίσει αργά, όταν σκορπίσουν οι τουρίστες της ανέορτης εθιμοτυπίας, , οι πιο πεθαμένοι και από τους πεθαμένους. Να σκορπίσουν αυτοί, και θα αρχίσει το γλέντι, το πανηγύρι της Ανάστασης .

Ραντεβού, να συναντηθούμε, φίλοι εν Χριστώ, στην δική μας θύρα, εκεί που μοσχοβολάει Ανάσταση. Μέρα ογδόη της Κυριακής, μέρα αναστάσιμη έξω και πέρα από τις εφτά, ραντεβού στην Ανάσταση .-

Τρελός από Αγάπη

( από έναν αγιορείτη μοναχό)

Ρε παιδιά είστε σίγουροι ότι δεν είδατε ποιος αφαίρεσε τις βοηθητικές από το ποδηλατό μου???

Φωνη Απόγνωσης (part 4)

Σ' αυτούς που σου περιγράφουν κάθε τηλεφωνική συνοµιλία που έχουν, κάνοντας το ακουστικό µε το χέρι τους: Η κλασική µαλακία µε τον αντίχειρα και το µικρό δαχτυλάκι. Και µάλιστα όταν λένε ότι το 'κλεισαν, κατεßάζουν και το χέρι τους! Ξέρουµε πως λειτουργεί το τηλέφωνο µίµε!

Στις γκόµενες που φοράνε κολλητό παντελόνι µε κιλότα από µέσα, αντί για στριγκ: Βρε καλή µου. Βρε χρυσή µου. Μια χαρά κώλο έχεις. ΓΙΑΤΙ µας αναγκάζεις να ßλέπουµε ένα πράµα που ξέχει δεξιά και αριστερά απ' τα δυο λάστιχα του περιοδόßρακου;

Σε όσους δεν πετάνε τίποτα. Ποτέ: Όταν συγυρίζεις το γραφείο σου και δεν πετάς σαßούρα, κι απλά της αλλάζεις θέση, είσαι ψυχωτικός! Υπάρχουν πράγµατα που αντικειµενικά είναι άχρηστα. Ο τσαλακωµένος έλεγχος της 2ας δηµοτικού που στοιχειώνει τα συρτάρια σου εδώ και 28 χρόνια ΔΕ ΘΑ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΟΤΕ! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον! Πέτα τον!

Στα ζευγάρια που στέλνουν ευχετήριες κάρτες µε φωτογραφίες των παιδιών τους: Φωτογραφίες που ποτέ δε ζήτησα και ποτέ δεν κρατάω. Και από πίσω γράφουν και πληροφορίες: «Η Νεκταρία έκλεισε τα 8 φέτος». Στον πούτσο µου λουλούδια και γύρω γύρω µέλισσες! Δε µε νοιάζει πόσο είναι η Νεκταρία! Βυζιά έ
ßγαλε; Όταν µου στείλεις τα ßυζιά της Νεκταρίας, θα 'χω καλά Χριστούγεννα ΚΑΙ καλή χρονιά!

Φώκιας

Αποροία:

Γιατί κάθε φορά που γίνεται μια μαλακία τρέχει η MRB να επισημάνει την ποσοστιαία διαφορά κατά την οποία προηγείται η Ν.Δ. του ΠΑ.ΣΟ.Κ.:

ΦΩΝΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ (part 3)...

Σε όσους ψάχνουν τα κανάλια ένα-ένα και χρησιµοποιούν τα κουµπιά µε τα νούµερα αντί για το πάνω-κάτω: Κλασική µάνα µου: 1, 12, 2, 23, 3, 34, 4. Οπότε κάθοµαι εγώ δίπλα και ßλέπω: ΕΤ1, Extra 3, ET2, Τηλεφώς, Mega, Blue Sky, ΑΝΤ1, TV Magic. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!

Στους µπαϊσέξουαλ: Στρέιτ εντάξει. Γκέι εντάξει. Αλλά µπάι όχι! Δεν είσαι αναποφάσιστος, είσαι πλεονέκτης και ποζεράς. Διάλεξε τρύπα και µείνε σ' αυτή! Αλλιώς άντε γαµήσου. Ή άντε γάµα. Δεν ξέρω, µπερδεύτηκα.

Στους φίλους που κάνουν «δικιά τους» περίπλοκη χειραψία: Δεν έχουµε 1992! Ο Tupac πέθανε, ο Biggie πέθανε κι εσύ είσαι λευκός! Δεν έχεις καµιά σύνδεση µ' αυτήν την κουλτούρα. Είναι σα να ßγαίνεις έξω ντυµένος πειρατής. ΑΑΑΡΡΡ!


Σ' αυτούς που κόßουν το ßούτυρο κάθετα και δεν το ξύνουν παράλληλα στην επιφάνεια: Δεν είναι παγωτό. Είναι ßούτυρο! Κι εσύ είσαι σιχαµένος.

Στους τύπους που κάνουν µηνύσεις για ψυχική οδύνη: Ξαφνικά γεµίσαµε από «Αλέξης Κούγιας» wannabes! Δεν γουστάρεις κάτι που σου συνέßη και δεν έχεις να προσάψεις τίποτα σε κανέναν; Τσουπ! Ψυχική οδύνη! Επειδή οι γονείς σου ήταν κλασικοί Έλληνες µαλάκες και σου έκαναν όλα τα χατίρια, δε σηµαίνει θα κάνουµε το ίδιο κι εµείς! Είσαι ενήλικας. Φτύσε επιτέλους το µαστάρι της µάνας σου και µάθε να δέχεσαι καµιά προσßολή που και που. Κατά 99% την αξίζεις. (ΥΓ: σε παρακαλώ, µη µου κάνεις µήνυση!)

Σε όσους σηκώνουν το γιακά του Λακόστ: Ο µόνος που το 'κανε πριν γίνει µόδα ήταν ο Κόµης Δράκουλας και όλοι ξέρουµε πως κατέληξε αυτή η ιστορία.

Βάγγος

ΦΩΝΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ (part 2)

Σε όσους τρώνε κους κους. Κοίτα. Καταλαßαίνω ότι σ' αρέσει η λέξη κους κους. Και ξερώ ότι αν µπορούσες, θα αποκαλούσες κους κους ΟΛΑ τα φαγητά. Άκου τι γίνεται όµως. Πρώτον: ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΙΣΙΟ! Οι κόκκοι του είναι πολύ χοντροί για να τους καταπιείς και πολύ ψιλοί για να τους µασήσεις. Και δεύτερον: Δε λέγεται κους κους. Λέγεται ΠΛΗΓΟΥΡΙ! Ξενέρωσες;

Σε όσους έχουν στο αµάξι µούφα ηχοσύστηµα και παρόλα αυτά το παίζουν στη διαπασών: Τα µαµίσια ηχεία που έχεις φτιαχτήκαν για να παίζουν Μελωδία FM, όχι σαϊκεντέλικ! Από µια ένταση και πάνω ψαλιδίζουν τον ήχο, οπότε ούτε εσύ ακούς τίποτα, ούτε εµείς. Δε σπας αυτιά, σπας αρχίδια! Χαµήλωσέ το.



Σ' αυτούς που αντί για «καρτούν» ή «παιδικά» λένε «µίκι µάους»: Όποιον ξανακούσω να λέει «ο µικρός ßλέπει µίκι µάους» ή «Σάßßατο πρωί το Σταρ ßάζει µίκι µάους» και είναι κάτω των 70, οπότε ΞΕΡΕΙ ότι ßγήκαν κι άλλα καρτούν µετά το Μίκι Μάους, θα τον καρφώσω στο µήλο του Αδάµ µε µπετόßεργα!

Στους παπάρες που τους ζητάς να σε ßγάλουν µια φωτογραφία και σε κοιτάνε σα να τους ζήτησες να εξουδετερώσουν ßόµßα: «Ποιο πατάαααωωωωωωωωω;». Πατάς το κουµπί που δεν έχει αλλάξει ΠΟΤΕ θέση από τότε που εφευρέθηκε η φωτογραφία! ΠΑΝΩ ΔΕΞΙΑ! Άχρηστε! Να αγοράζεις κινητό µε 3 κάµερες πάνω ξέρεις όµως. Μπούρτζο µαλάκα στρουγκανόßλαχε!

Στους κωλο-σπασίκλες που πέρασαν πρώτοι Ιατρική και λένε ότι δε διάßαζαν συνέχεια: Κλασικά, συνέντευξη στις ειδήσεις: «Διάßαζα, αλλά έßγαινα κι έξω.». Ναι, έßγaινες. Έßγαινες απ' το δωµάτιο να δώσεις στη µάνα σου τον κουßά µε τα σκατά για να στον αδειάσει.

VAGGOS

ΦΩΝΗ ΑΠΟΓΝΩΣΗΣ(ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ ΠΑΝΤΑ).......

Σε όσους δεν έχουν λεφτά να κωλοφτιάξουν αµάξι αλλά παρόλα αυτά προσπαθούν: Είναι που είναι αυτή η ασχολία για τον πούτσο. Τουλάχιστον κάντο σε αµάξι που να αξίζει την αναßάθµιση. Αν σ' αφήναµε, εσύ θα 'ßαζες ζάντες και στην τοστιέρα σου! Ή κάνεις κάτι ολοκληρωµένα ή δεν το κάνεις καθόλου. Και όχι, το Σταρλετάκι των 900 κυßικών της µαµάς µε τα µπλε φωτάκια στα µπεκ των υαλοκαθαριστήρων ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΩΛΟΦΤΙΑΓΜΕΝΟ!

Σε όσους δεν ξεκολλάνε το διάφανο αυτοκολλητάκι απ' την οθόνη καινούργιου κινητού: Αν ο κατασκευαστής δεν ήθελε να το ßγάλεις, το αυτοκόλλητο δε θα είχε αυτή την ακρούλα που ξέχει λίγο! Στην ίδια κατηγορία ανήκουν αυτοί που δεν ßγάζουν τελείως το χρυσόχαρτο απ' το ßούτυρο. Δεν είναι δεύτερο προστατευτικό καπάκι! Είναι µια αηδία που όσο την κρατάς, τόσο πασαλείφεται µε ßούτυρο και µου κόßει την όρεξη!

Σε όσους έχουν hands-free και µιλάνε κρατώντας το κινητό στο ύψος του στήθους µε το ένα χέρι και το µικρόφωνο του hands free κοντά στο στόµα µε το άλλο χέρι: Για να καταλάßω... µέχρι χθες χρησιµοποιούσες ένα µόνο χέρι για να µιλάς στο κινητό. Οπότε παίρνεις hands free για να µη χρησιµοποιείς κανένα. Και τελικά καταλήγεις να χρησιµοποιείς και τα δύο. ΟΚ. Λογικό.

Στις σκυλούδες που ακούνε Χατζηγιάννη και το θεωρούν ροκ ξεκάρφωµα: Α, ναι! Κι ο Κοργιαλάς είναι γκοθάς, σωστά; Δεν ξεγελάς κανέναν Γωγώ, Φωφώ, Ζωζώ. Λυπάµαι.

Σ' αυτούς που το τηλεκοντρόλ το λένε «κοµπιούτερ»: Το κοµπιούτερ είναι ή ο υπολογιστής ή το κοµπιουτεράκι τσέπης ή αυτό που έχουνε στη ΝΑΣΑ και πιάνει 3 δωµάτια. Αν αλλάζεις κανάλι µε ένα απ' τα παραπάνω, πες µου κι εµένα πώς το κάνεις.

VAGGOS

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΣΤΟΝ ΦΙΛΟ ΘΟΔΩΡΗ ΑΛΕΞΙΟΥ

Στις 1 - 3 Απριλίου πραγματοποιήθηκε στο Ντουμπάι των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων η Παγκόσμια Διάσκεψη για την Καινοτομία και την Επιχειρηματικότητα - WSIE (www.wsie.org) υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), της Αφρικανικής Ένωσης, του Kauffmann Foundation καθώς και πολλών άλλων παγκόσμιων και εθνικών οργανισμών.

Την τριήμερη Διάσκεψη πλαισίωσαν 55 εξέχοντες ομιλητές από τον χώρο της Επιχειρηματικότητας, των κυβερνητικών οργανισμών, της διανόησης και της τέχνης, μεταξύ των οποίων o Angel Gurria, Γενικός Δ/ντης του ΟΟΣΑ, ο Michael Ahern, Υπουργός Καινοτομίας της Ιρλανδίας, ο Vincent KAREGA, Υπουργός Βιομηχανίας και Προώθησης Επενδύσεων της Ρουάντα, ο Dr. Neil G.Turok, καθηγητής του Παν/μίου του Cambridge, ο καθ. Piero Formica της Διεθνούς Ακαδημίας Επιχειρηματικότητας, η Lizbeth Goodman, Δ/ντρια του SMARTlab Digital Media Institute, , η κα Danah Zohar, Φιλόσοφος και Συγγραφέας, ο Swami Parthasarathy, ιδρυτής και δάσκαλος της Vendata Academy και πολλοί.

Κατά την διάρκεια της Διάσκεψης απονεμήθηκε η διάκριση "The most innovative people award - Inspiring Ideas" σε 17 άτομα από όλο τον κόσμο. Τα 17 αυτά άτομα αποτελούν πλέον την ομάδα των "Innovivors". Η ομάδα αυτή αναλαμβάνει να υποστηρίξει καινοτόμες ιδέες για την προώθηση της επιχειρηματικότητας και της ειρήνης σε λιγότερο αναπτυγμένες περιοχές του πλανήτη μας υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, του ΟΟΣΑ και άλλων διεθνών οργανισμών.

Η επόμενη συνάντησή των Innovivors θα είναι τον Ιούλιο στην Νέα Υόρκη ενώ ξεχωριστή τιμή θα τους απονεμηθεί το Φθινόπωρο από το Διοικητικό Συμβούλιο της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας σε ειδική εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του Ιδρύματος αυτού.

Μεταξύ των 17 Innovivors είναι και το μέλος του Ροταριανού Ομίλου Ιωαννίνων, ο φίλος Θοδωρής Αλεξίου, ο οποίος κατέθεσε το παρακάτω κείμενο κατά την διάρκεια της απονομής της διάκρισης:

ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ

Κυρίες και Κύριοι,

Αισθάνομαι ιδιαίτερη τιμή που βρίσκομαι μπροστά σας κι έχω την ευκαιρία να εκφράσω τις απόψεις μου σε ένα τόσο εκλεκτό ακροατήριο.

Η έννοια της «καινοτομίας» έχει συνδεθεί στις μέρες μας αποκλειστικά με την επιχειρηματικότητα. Η σύνδεση αυτή είναι τόσο έντονη που ουσιαστικά έχει θέσει στο περιθώριο κάθε άλλη εναλλακτική προσέγγιση της έννοιας αυτής.

Κι όμως. Να που βρισκόμαστε σήμερα στο φιλόξενο Dubai να συζητούμε για μια άλλη θεώρηση της καινοτομίας. Αυτή της συμβολής στην παγκόσμια ειρήνη, σε μία εποχή που η ίδια η ειρήνη κατάντησε καινοτομία.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για την Ειρήνη που μας φέρνει την καινοτομία καθώς επίσης και για την καινοτομία που μας δίνει ειρήνη:

Οι δύο αυτοί όροι, καινοτομία και ειρήνη, έχουν δύο κοινά χαρακτηριστικά: το πρώτο είναι ότι έχουν μια διττή διάσταση: μια φανερή, κοινωνική διάσταση και μια κρυφή, προσωπική. Το δεύτερο είναι, ότι για την εφαρμογή και των δύο πρέπει πρώτα να προηγηθεί πόλεμος. Πόλεμος που πολλές φορές μπορεί να είναι ιδιαίτερα καταστροφικός.

Επιτρέψτε μου όμως να αναλύσω για λίγο τα δύο παραπάνω σημεία.

Τόσο η καινοτομία όσο και η ειρήνη έχουν προφανή εφαρμογή (επίπτωση? επίδραση?) στην επιχειρηματικότητα και την κοινωνία. Γνωρίζουμε όμως πολύ καλά, και η παγκόσμια πολιτική, στρατιωτική και οικονομική ιστορία των δύο τελευταίων αιώνων μας το έχει διδάξει, ότι κανένα κράτος το οποίο δεν μπόρεσε να αποκαταστήσει πρώτα την ειρήνη στο εσωτερικό του δεν έχει μπορέσει να έχει μακροχρόνια ειρηνικές σχέσεις με τα γειτονικά του κράτη. Επίσης, κανένα κράτος που δεν έχει αναπτύξει την καινοτομία στο εσωτερικό του δεν έχει μπορέσει, φυσικά, να εξάγει καινοτομία. Με άλλα λόγια, κάθε κράτος, όπως και κάθε άνθρωπος, δεν μπορεί να δώσει παρά μόνο από αυτό που έχει.

Και αυτό που έχει δεν απορρέει από κάπου αλλού παρά από τον ίδιο τον εαυτό του. Επομένως, δίνει –τελικά- αυτό που είναι.

Έτσι λοιπόν, εάν θέλουμε τόσο οι χώρες μας όσο και εμείς οι ίδιοι να έχουμε την δυνατότητα να ζήσουμε ειρηνικά αλλά και να βαδίσουμε προς ένα καλύτερο μέλλον μέσω της καινοτομίας, πρέπει να αναπτύξουμε αυτές τις αρχές μέσα μας. Μέσα στα κράτη μας, στις επιχειρήσεις μας, στους εαυτούς μας. Ιδιαίτερα σε ότι αφορά την καινοτομία, πρέπει να καταλάβουμε ότι αυτός ο όρος δεν αφορά μόνο τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Αφορά κυρίως έναν ολόκληρο τρόπο σκέψης και ζωής. Ένα τρόπο σύμφωνα με τον οποίο είναι κανείς ανοιχτός σε νέες ιδέες και νέες απόψεις και δεν τις απορρίπτει παρά μόνο αφού τις περάσει από το κριτήριο της καθαρής και αμερόληπτης λογικής. Αφορά την ανεκτικότητα, την ευελιξία και την διάθεση για αλλαγή. Αφορά τον σεβασμό στις παραδόσεις αλλά και τον εκσυγχρονισμό του σημερινού ανθρώπου. Αφορά την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας αλλά και την συνεργασία με τους άλλους.

Κι αυτό με φέρνει στο δεύτερο κοινό χαρακτηριστικό που έχουν η ειρήνη και η καινοτομία: Τον Πόλεμο! Οι αρχαίοι Λατίνοι έλεγαν «Si vis pacem, para bellum», εάν θέλεις ειρήνη, προετοιμάσου για πόλεμο.

Ακούγεται περίεργο αλλά η επίτευξη και των δύο αυτών στόχων, της ειρήνης και της καινοτομίας, απαιτεί μάχες και μάλιστα όχι τόσο εξωτερικές όσο εσωτερικές. Απαιτεί πόλεμο με τις κατεστημένες ιδέες και αντιλήψεις, πόλεμο με τις ομάδες συμφερόντων, πόλεμο ακόμη και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Και το πιο «αστείο» είναι ότι το μακροπρόθεσμο συμφέρον όλων αυτών που αντιδρούν τόσο στην ειρήνη όσο και στην καινοτομία είναι ακριβώς η θεμελίωση της ειρήνης και η ανάπτυξη της καινοτομίας.

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ηράκλειτος είχε πει την μυστηριώδη φράση «Πόλεμος Πατήρ Πάντων» και εμείς, με το κληρονομικό δικαίωμα του Έλληνα, θα συμπληρώσουμε: «Ειρήνη, Μήτηρ Πάντων».

Η φράση εκείνη του Ηράκλειτου πολλές φορές έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολεμοκάπηλους.

Κι όμως, είχε μια πολύ βαθύτερη - και γι' αυτό - διαφορετική έννοια: Εάν κανείς θέλει να γεννήσει κάτι νέο, πρέπει να πολεμήσει τις κατεστημένες και στάσιμες ιδέες, τις συντηρητικές απόψεις, τις δυσμενείς συνθήκες, τα οπισθοδρομικά ήθη και έθιμα, αλλά ακόμη και με τον ίδιο τον εαυτό του, τις προκαταλήψεις του, τις συνήθειές του, τις εξαρτήσεις του, τις φοβίες του, τις ανασφάλειές του ... Πόση σοφία, πόση καινοτομία κρύβουν κάποια λόγια των αρχαίων μας προγόνων! Την σοφία που μας διδάσκει πώς να μετατρέψει κανείς τον εσωτερικό του πόλεμο σε ειρήνη για το περιβάλλον του.

Ας πολεμήσουμε, λοιπόν, ενάντια στους «κακούς» εαυτούς μας, τους στατικούς και στάσιμους εαυτούς μας, τους βολεμένους εαυτούς μας, ενάντια σε ότι μας κρατάει πίσω, ενάντια σε ότι αντιστέκεται στην δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος. Ας πολεμήσουμε, όμως, όχι με τις εχθροπραξίες, τις αντιπαραθέσεις και τους ανταγωνισμούς, που εξουθενώνουν και εξαθλιώνουν τα άτομα, τις ομάδες, τα έθνη και τους λαούς, αλλά με τις καινοτομίες που θα φέρουν την ευημερία, την ευτυχία, την πρόοδο, τόσο στο άτομο όσο και στο σύνολο, γιατί ο άνθρωπος είναι καλός όταν είναι ευτυχισμένος.

Ό,τι κι αν κάνουμε, λέει –και έχει απόλυτο δίκιο– ο σύγχρονος μεγάλος διανοητής Deepak Chopra, το κάνουμε γιατί θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι.

Ένας σύγχρονος επιχειρηματίας πρέπει να αναγνωρίζει ότι τόσο η ειρήνη όσο και η καινοτομία πρέπει να αποτελούν τα δύο θεμέλια πάνω στα οποία στήνονται ισχυρές, κερδοφόρες και αειφόρες επιχειρήσεις, με ουσιαστική κοινωνική συνεισφορά και όχι απλά «κοινωνικό προφίλ».

Η εταιρική ειρήνη δημιουργεί την ζωογόνο ατμόσφαιρα όχι μόνο για την αύξηση της παραγωγικότητας αλλά, ακόμα καλύτερα, της δημιουργικότητας.

Η εργασιακή ειρήνη ισορροπεί και σταθεροποιεί την κοινωνία και την πρόοδο.

Η συνεργασία, και όχι η πάλη των τάξεων, εγκαθιστά και σταθεροποιεί την εσωτερική ειρήνη και φέρνει την χαρά στα άτομα και τις κοινωνίες τους.

Η πάλη είναι αναπόφευκτη όταν τα συσσωρευμένα λάθη δημιουργούν το εκρηκτικό μίγμα που ανατινάσσει το κάθε οικοδόμημα που στεγάζει ελπίδες και όνειρα. Γιατί τι είναι ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, χωρίς όνειρά, χωρίς ιδεώδη για ένα καλύτερο κόσμο. Είναι ένας άνθρωπος δυστυχής και γι αυτό επικίνδυνος για τον εαυτό του και τους άλλους.

Αυτή είναι η καινοτομία της ειρήνης.

Γιατί καινοτομία είναι να εκδηλώνεις καθαρά και ανεμπόδιστα αυτό το διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο που πραγματικά είσαι, να το τελειοποιείς καθημερινά και, τελικά, να το προσφέρεις κάθε στιγμή σαν ως συμπλήρωμα και στους άλλους που εργάζονται και προσπαθούν πάνω στην ίδια κατεύθυνση.

Οι πολιτισμοί μας, οι πατρίδες μας και οι θρησκείες μας έχουν ζήσει αιώνες πολέμων. Είναι πια η σειρά μας να καινοτομήσουμε κηρύσσοντας - αυτή την φορά - τους δικούς μας εσωτερικούς πολέμους, την εσωτερική πάλη, για να πετύχουμε την μεταξύ μας παγκόσμια ειρήνη.

Ας κηρύξουμε λοιπόν, Ανατολή και Δύση, Βορράς και Νότος, Επιχειρηματίες και Εργαζόμενοι, … Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, Ινδουιστές και Βουδιστές, Άθεοι και Ανιμιστές, όλες οι θρησκείες, όλα τα πολιτεύματα, όλα τα καθεστώτα, όλα τα έθνη, όλοι οι άνθρωποι μαζί, ενωμένοι, ένα νέο Jihad ενάντια σε ότι μας χωρίζει και μας εμποδίζει να προχωρήσουμε σε ένα νέο, ειρηνικό, γεμάτο καινοτομίες μέλλον. Γιατί ένα μέλλον, είναι πραγματικά μέλλον μόνον όταν είναι διαφορετικό, καλύτερο και ανώτερο, από το σήμερα και το χτες μας.

Αυτή θα είναι η μεγάλη πραγματική καινοτομία.

Για τις πατρίδες μας, για τις επιχειρήσεις μας, για τα παιδιά μας, για την καινούργια ανθρωπότητα που έχουμε ευθύνη να στηρίξουμε και να αναδείξουμε.

Η καινοτομία και η ειρήνη απαιτούν το ίδιο πράγμα: Συνειδητούς ανθρώπους καλής θέλησης. Ανθρώπους που ζουν εδώ και τώρα, σεβόμενοι ο ένας τον άλλο και συνεργαζόμενοι μεταξύ τους. Ανθρώπους που διδάσκονται από το παρελθόν, εργάζονται στο παρόν και διαμορφώνουν συνειδητά το μέλλον.

Σχετικά με αυτή την καθημερινή συνειδητότητα, θα ήθελα τελειώνοντας να σας προσφέρω μια μικρή ιστορία της μουσουλμανικής παράδοσης:

Ρώτησαν κάποτε τον Uwais al Qarni:

-Πώς αισθάνεσαι;

Αυτός είπε:

-Σαν κάποιος που ξύπνησε το πρωί και δεν ξέρει αν θα πεθάνει το βράδυ.

Του είπαν:

-Μα αυτές είναι καταστάσεις όλων των ανθρώπων.

Ο Uwais al Qarni απάντησε:

-Ναι, αλλά πόσοι το αισθάνονται;

Σας ευχαριστώ