...ένα e-mail από κάποιον φίλο

έπεσε στα χέρια μου αυτές τις μέρες το παρακάτω κείμενο.....εμένα μου άρεσε πολύ......άντε και καλή ανάσταση.......



«Θείος Έρωτας και Ανάσταση»

΄Όρθιο μαλλί, κοκαλωμένο, ξυρισμένοι κρόταφοι, μαύρο γυαλί, πρόσωπο δίχως βλέμμα. Μπουφάν κατάστικτο με μεταλλικές αιχμές, κολλητό παντελόνι. Τόπος συναθροίσεως πάντοτε κάποια θύρα αθλητικού γηπέδου. Θύρα 7, θύρα 9, θύρα 14. Η θύρα μυρίζει αχνιστό αίμα, όμως η συνάθροιση εκεί «και τα μυαλά στο κάγκελο». Να κτυπηθούν με την μάζα - σύναξη μιας άλλης θύρας, να κτυπηθούν για το τίποτα – μόνο για να δηλώσουν με πράξη ότι κάθε θύρα ανοίγει στο κενό, είναι άνοιγμα στο τίποτα.. Η ώρα του αθλητικού αγώνα, μυσταγωγία. Αδιάφοροι για το θέαμα – δεν ενδιαφέρονται για τα γκολ, ούτε περιμένουν νίκη. Κοπαδιαστά, πιασμένα από τους ώμους, χοροπηδούν πάνω στις κερκίδες χορεύοντας την απόγνωση. Η καταστροφή παραμονεύει να ξεχυθεί σαν πυρετός μέσα από αυτήν την λατρεία του κενού. Οι δηλωσίες της απόγνωσης θα ξεχυθούν στους δρόμους, τρόμος και φόβος καταστροφής κάθε εξωραϊσμένης προθήκης των δικών μας φανταχτερών συμβάσεων .

Συντρόφια, φίλοι εν Χριστώ περιπόθητοι, μέσα στην καλογυαλισμένη αστραφτερή κουρελαρία του καταναλωτικού μας κενού, πρωτοπόροι εσείς της απόγνωσης, θέλω να σας μιλήσω για την Ανάσταση του Θεανθρώπου Χριστού.

Περιθωριακή πρωτοπορία της απεγνωσμένης νεολαίας σήμερα. Γιατί θέλω να μιλήσω μαζί σας για την Ανάσταση ; Για να βρώ γλώσσα πραγματική, γλώσσα που να ανατριχιάζει στην ψηλάφηση του Αναστάντος Χριστού

Για τους πολλούς, τους καλοβολεμένους αστούς, εμάς τους τακτοποιημένους μπροστά στην βραδυνή τηλεόραση, έρμαια επιλογής της πιο αποτελεσματικής οδοντόπαστας, του πιο δραστικού απορρυπαντικού, του κατακτητικού αρώματος, για μας η γεύση του θανάτου είναι απωθημένη, η αίσθηση της Ανάστασης απροσπέλαστη.

Πάσχα των αστών, Πάσχα της ανεπίγνωστης νέκρας, δίχως απόγνωση θανάτου και γι΄ αυτό δίχως ρίγος Ανάστασης. Σας είδα την κοινωνική μας ελίτ (αφρόκρεμα της κοινωνίας) χθες στον επιτάφιο, διαλέξατε καλό μαγαζί με ρομαντική χορωδία και γέρους μπάσους στο «Αι γενεαί πάσαι». Εμμείνατε για λίγο στην περιφορά αντί για το σινεμά που θα διασκέδαζε εξ ίσου την κορεσμένη πλήξη σας. Θα σας δω και απόψε για λίγα λεπτά στον περίβολο της εκκλησίας, με ένα άσπρο κερί για το έθιμο, σαν εκτοπλάσματα του τόπου που σας εγέννησε, άσχετοι τουρίστες στο πανηγύρι της αναστάσιμης χαράς, δίχως σταυροκόπημα, γιατί δεν ταιριάζει σε σας τους προοδευτικούς. Σας αγαπώ, θλιβεροί μου φίλοι, μα μυρίζετε πτώμα και ο νους σας ελάσπωσε αναμένοντας την γεύση της μαγειρίτσας. Με σας αποκλείεται να συνεννοηθώ για την Ανάσταση, την Ανάσταση την ψηλαφητή και χειροπιαστή, που είναι ζωή αιώνια .

Θέλω τα συντρόφια, τους εν Χριστώ φίλους, της περιθωριακής απόγνωσης, αυτούς του καβαλάρηδες του θανάτου, της σούζας, της κόντρας, να μιλήσω μαζί τους με την γλώσσα του θανάτου, το ρίγος της Ανάσασης.

Ξέχνα τον δάσκαλο, φίλε εν Χριστώ, που σου έμαθε τα αρχαία ελληνικά του ψυγείου. Κάνε απόψυξη στην γλώσσα σου και ρούφα το μέλι από τα λόγια που θα σου πώ :

Λοιπόν, «Ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως. Αύτη ού γινώσκει ηττηθήναι υπό τινος. Ότε ο άνθρωπος εν τη διανοία εαυτού κόψη την ελπίδα εκ της ζωής αυτού, ουδέν θαρσαλεώτερον. Και ούκ έστι θλίψης ής τινος η φήμη εξασθενήσαι το φρόνημα αυτού ποιεί. Διότι πάσα θλίψις γινομένη, υποκάτωθεν του θανάτου εστί. Και Αυτός έκοψε δεξάσθαι καθ΄ εαυτού τον θάνατον» .

΄Ακουσες ; Καμμιά θλίψη δεν μετράει κάτω από την σύνθλιψη, όταν συνειδητά «κύψεις δέξεσθαι κατά σεαυτού τον θάνατον». «Ουδέν θαρσαλεώτερον», φίλε εν Χριστώ, από την συνειδητή απόγνωση. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης λέγει στο βιβλίο του «Ο Αόρατος Πόλεμος», ότι αν δεν απελπισθής τελείως από τον εαυτό σου και δεν ελπίσης τελείως στον Τριαδικό Θεό, δεν μπορείς να αρχίσεις την πνευματική εν Χριστώ ζωή μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία .

Πίσω από το μαύρο γυαλί, στον ίλιγγο της σούζας με την μηχανή, λάμπει ο απελπισμός σου. Απελπισμός για την πτωμαΐνη της καταναλωτικής ευζωΐας, αηδία και απελπισμός για τον φανατισμό και την στράτευση των μικρονοϊκών στο σιχαμερό πια πολιτικό παιχνίδι. Απόγνωση από την ψευτιά των «προοδευτικών», τα σημαδεμένα τραπουλόχαρτα της φτηνής ανάγκης να ζητιανεύεις αναγνώριση και επιτυχία . Μείνε απελπισμένος, φίλες εν Χριστώ, εκεί , στην θύρα της επαναστατημένης άρνησης. Θύρα του μνημείου και, δεν μπορεί, κάποια στιγμή θα δης έκθαμβος «τον λίθον αποκυλισθέντα από της θύρας του μνημείου του Χριστού», (Μάρκου 16, 3-5). Εσύ έξω από την θύρα και μέσα, ψηλαφητά ζωντανός, με σημάδια θανάτου στις παλάμες και στην πλευρά, Αυτός, ο Αναστάς Χριστός, που σε έχει ερωτευθεί τρελά, με θείο και εκστατικό τρόπο, εσένα, μοναδικά και ανεπανάληπτα .

Γιατί τόσον αγάπησε ο Θεός τον κόσμο, ώστε έδωσε τον μονογενή του υιό, τον Θεάνθρωπο Χριστό, για να μη χαθεί όποιος πιστεύει σε Αυτόν, αλλά να έχει ζωή αιώνια .

Μέσα από την θύρα εσύ, υποκάτωθεν του θανάτου και από έξω η ζωοποιός δύναμη του Χριστού που σε αγαπά πιο πολύ και από τον εαυτό του και η φωνή του ρομφαία εγέρσεως : «Λάζαρε, δεύρο έξω» (Ιωάννου 11, 43).

Να εκφράσεις την ζωή και τον θάνατο, να φθάσεις στο μεδούλι της ύπαρξης με τις (200) διακόσιες λέξεις των περιθωριακών της απόγνωσης ; Ναι, δεν υπάρχει άλλη γλώσσα – αναγνώστη μου. Λέξεις παχυλές, λιπαρά νοήματα σαν καταστολισμένες λαμπάδες και σοκολατένια αυγά και ξέχειλες μαγειρίτσες δεν χωράνε στην Ανάσταση. Ποιοί μας «προάγουν», ποιοί μας οδηγούν στην Ανάσταση ; Τελώνες, πόρνες, ληστές και άσωτοι, οι περιθωριακοί της απόγνωσης. «Ούκ ήλθον καλέσαι δικαίους, αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν».

Βγάλτε και την μετάνοια από την κατάψυξη, εν Χριστώ φίλοι. Δεν σημαίνει μετάνιωμα, σημαίνει Ανάσταση. Να αλλάξει ο νους, να καταλαβαίνει την ζωή με τα μέτρα της εν Χριστώ ζωής, με τα μέτρα του θείου εν Χριστώ έρωτα, όχι σαν βιολογική επιβίωση. Ο αυτοδικαιωμένος, ο αυτονομημένος, ο αυτοειδωλοποιημένος, ο αυτερωτευμένος, καταλαβαίνει για ζωή την νομικίστικη αρετή του, ο προοδευτικός την φαντασιωτική του υστερία για βελτιώσεις της θνητής επιβίωσης. Κοινωνικοί στόχοι, δικαιώματα, οικονομική ανάπτυξη, κολοκύθια στο πάτερο, μπροστά στο θάνατο. Μόνο ο απελπισμένος από όλα καταλαβαίνει ότι η μόνη αληθινή ζωή είναι η εν Χριστώ ζωή, μυστηριακή, ασκητική, αγιοπνευματική, εκκλησιαστική : Να είσαι εσύ, μοναδικός και ανεπανάληπτος, αενάως ερωτευμένος με τον Νυμφίο Χριστό, τον νυμφαγωγό της εκκλησιαστικής θεανθρώπινής μας ζωής, που έκυψε δέξεσθαι καθ΄ εαυτού θάνατον σταυρικόν, με εκστατικό, παράφορο θείο έρωτα και εν τριαδική ζωή, εμφορούμενο, για κάθε απελπισμένο. Και ανέστη εκ νεκρών, γιατί μετέπλασε και τον βιολογικό θάνατο σε προσωπική αγάπη για τον παγγενή Αδάμ, για όλο το ανθρώπινο γένος. Ακούς ; Υπάρχουμε όχι όσο λειτουργούν τα βιολογικά μας κύτταρα, αλλά όσο ατελείωτα διαρκεί η εν Χριστώ αγάπη, ο θείος εν Χριστώ έρωτας. Δηλαδή, μπορούμε να ζήσουμε αιωνίως αισθανόμενοι ως φως αναστάσιμο και πυρένδροσο την αγάπη του Θεού.

Φρίξε, φρικιό της απόγνωσης, φρίξε στο μυστικό ρίγος του αναπάντεχου εν Χριστώ θείου έρωτα, της εν Χριστώ θείας αγάπης : «Αυτός μας αγάπησε πρώτος, ο Χριστός, ενώ ακόμα εμείς ήμασταν εχθροί και πολέμιοί Του. Και δεν μας αγάπησε μόνον, αλλά και ατιμάσθηκε για μας και εραπίσθηκε και εσταυρώθηκε και έμεινε ανάμεσα στους νεκρούς. Και με όλα αυτά μας έδειξε την αγάπη, τον θείον έρωτα που έτρεφε και τρέφει για μας».

Συγχωράτε με , φίλοι εν Χριστώ, αλλά η Ανάσταση δεν είναι για μας τους βολεμένους με τις σίγουρες ιδεολογικές πεποιθήσεις, το βιβλιάριο επιταγών στην τσέπη, τις ελπίδες στο πολιτικό κόμμα και στις προοπτικές κοινωνικών μεταλλαγών. Εμείς ψάχνουμε για το πραγματικό, μόνο σε χώρους παραισθήσεως . Θλιβερές μαριονέτες των βιολογικών μας λειτουργιών, ξέρουμε για θάνατο μόνο το ευθύγραμμο καρδιογράφημα, γι΄ αυτό και δεν υποψιαζόμαστε τίποτα για την ζωή .

Φίλοι εν Χριστώ, περιθωριακοί, ροκαμπίληδες, πάνκ, φρικιά και χεβυμεταλλάδες, ποιός αλήθεια σας πρωτομίλησε για τον Θεό ; Σας τον επεράσαμε σίγουρα για σιγουριά, τόσο θωρακισμένη, όσο και όλες οι νεκρές έννοιες της λογικής μας . Κάτι σαν υπέρτατο χωροφύλακα, αστυνομικό, εγγύηση της έννομης αποχαύνωσης .

Όμως εσείς, παιδιά του αγίου προφήτη Ιωνά, βγαλμένα μέσα από την κοιλιά του κήτους, απλώστε τα χέρια και ψηλαφήστε στην θύρα της απόγνωσης το μοναδικό έγκυρο σημάδι : «Ο Θεός είναι πάντων πραγμάτων και νοημάτων και ονομάτων επέκεινα» (άγιος Γρηγόριος Θεολόγος), αλλά συγχρόνως οι θείες άκτιστες ενέργειές του προΐενται, προέχονται, έρχονται και κοινωνούν με τον άνθρωπο και την κτίση και όλα τα μεταμορφώνουν δια μέσου των θείων μυστηρίων και της νοεράς καρδιακής προσευχής. Όλα αυτά σημαίνουν ότι ο Θεός είναι ρίσκο, διακινδύνευση, πορεία, γνωρίζουμε τον Θεό παλεύοντας μαζί του, όπως επάλεψε ο Ιακώβ με τον Θεό κάποτε κατά την διάρκεια μιάς νύκτας και ονομάσθηκε από τότε Ισραήλ, δηλαδή δυνατός, ισχυρός εν πολέμω .

Η πάλη αυτή με τον Θεό προϋποθέτει θείο έρωτα. Παλεύεις, για να αποκτήσεις την θεϊκή αγάπη του Χριστού, παλεύεις με τα πάθη σου, τον κόσμο, τον διάβολο, την αμαρτία, την φιλαυτία, παλεύεις εναντίον όλων αυτών. Το αποτέλεσμα ποιο είναι; Είναι η θέωση, η μέθεξη του Θεού, η κοινωνία, όχι η επικοινωνία, με το «αμήχανον κάλλος και την ασύγκριτον θέασιν του Θεού», καθώς λέγει σε ένα ποίημά του ο άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος, ΄Υμνος 39, 1-14 :

«Εκπληκτικό είναι το κάλλος, η ομορφιά σου, Χριστέ και ασύγκριτα ωραία η μορφή σου, η ωραιότητα είναι ανέκφραστη, πέρα από την λογική η δόξα σου, το ήθος, Δέσποτα Χριστέ, η αγαθότητα και η πραότητά σου υπερβαίνουν τις έννοιες όλων των ανθρώπων της γης, και γι΄ αυτό ο πόθος και η αγάπη προς εσένα, υπερνικούν κάθε πόθο και αγάπη των χοϊκών και θνητών ανθρώπων. Διότι, όσον ακριβώς βρίσκεσαι πέρα από τα βλεπόμενα, Σωτήρα μας, τόσον μεγαλύτερος υπάρχει και ο πόθος προς εσένα και συγκαλύπτει όλη την ανθρώπινη αγάπη και αποτρέπει τους έρωτες των σαρκικών ηδονών, αποκρούει δε με ταχύτητα κάθε επιθυμία, όλες τις επιθυμίες.

Ελάτε να χορέψουμε απόψε, χοροπηδώντας κοπαδιαστά με τους πεθαμένους, που είναι πιο ζωντανοί από τους ζωντανούς, τους δικούς μας εγγύτατους ζωντανούς της ζωτικής απόγνωσης, να τραγουδήσουμε το όνομα που ανέστη στην δική μας σύναξη, στην δική μας θύρα, την θύρα του μνημείου του Αναστάντος Χριστού. Όσοι εγεύθηκαν το τι θα πη «υποκάτωθεν του θανάτου», όλοι όσοι ζουν, γιατί συνειδητά παραιτήθηκαν από τις παρηγόριες των ψευδαισθήσεων, όλοι θα είναι εκεί. Οι περιθωριακοί θα είναι πρωτοπόροι , ληστές, πόρνες, τελώνες και άσωτοι, αναστημένοι όλοι στο πανηγύρι του εν Χριστώ θείου έρωτα. Όλοι οι απελπισμένοι από όλα, θα χορέψουμε την Ανάσταση, θα χορέψουμε την απόγνωση που ανθοβολάει ζωή, μεταλλάζοντας τον θάνατο σε θείο εν Χριστώ έρωτα .

Το γλέντι θα αρχίσει αργά, όταν σκορπίσουν οι τουρίστες της ανέορτης εθιμοτυπίας, , οι πιο πεθαμένοι και από τους πεθαμένους. Να σκορπίσουν αυτοί, και θα αρχίσει το γλέντι, το πανηγύρι της Ανάστασης .

Ραντεβού, να συναντηθούμε, φίλοι εν Χριστώ, στην δική μας θύρα, εκεί που μοσχοβολάει Ανάσταση. Μέρα ογδόη της Κυριακής, μέρα αναστάσιμη έξω και πέρα από τις εφτά, ραντεβού στην Ανάσταση .-

Τρελός από Αγάπη

( από έναν αγιορείτη μοναχό)