Άκουσε μικρέ, ανόητε, πολυλογα ...αριστεριστή!!!

Άξια αποροίας είναι η στάση της σύγχρονης αριστερίζουσας τάξης. Και ονομάζω αριστερίζοντες όχι τους αριστερούς αλλά όλους εκείνους που ασπάζονται τμήματα της αριστερής ιδεολογίας, τα μετατρέπουν ανάλογα ώστε να ταιριάζουν στη σύγχρονη πραγματικότητα και ως ηθικολόγοι τα ταυτίζουν με αρκετές αρετές.

Τα άτομα αυτά που σε τίποτα δεν πλησιάζουν τον όρο του κλασικού αριστερού χαρακτηρίζονται από το χείριστο φαινόμενο της ημιμάθειας κατάσταση χειρότερη και από αυτή της αμάθειας. Έχοντας διαβάσει τα λεγόμενα (χρησιμοποιώ την έκφραση που χρησιμοποίησε ένας κύριος που ανήκει σε αντίστοιχη ομάδα) «ριζοσπαστικά» βιβλία – κείμενα και μόνο θεωρούν ότι γνωρίζουν την πραγματικότητα. Συνεπώς φέρουν απόψεις ουτοπικές, μη εφαρμόσιμες και που δεν αντιπροσωπεύουν καθόλου την πραγματικότητα.

Γιατί πώς είναι αντιπροσωπευτική της πραγματικότητας μια πρόταση εξόδου της Ελλάδας από το ΝΑΤΟ από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ξαφνικής δήμευσης της περιουσίας των πολυεθνικών εταιριών που έχουν επενδύσει στη χώρα μας! Πως είναι δυνατό να εξισωθούν τα ΑΕΙ με τα ΤΕΙ, γιατί να αμείβονται ίσα άτομα που δουλεύουν λιγότερο από άτομα που δουλεύουν περισσότερο;

Και ας σοβαρευτούμε επιτέλους αφήνοντας στην άκρη απαντήσεις τις μορφής όταν δουλεύεις δεν το κάνεις για τα λεφτά και … σου αρέσει αυτό που κάνεις κτλ όπως σχετικά μου απαντούν σε τέτοιου είδους ερωτήματα. Είναι σίγουρο πως κανένας δεν θα δούλευε αν είχε ένα εξασφαλισμένο εισόδημα και κανέναν να τον ελέγχει. Αν δε είχε κάποιον να τον ελέγχει τότε θα υπήρχε μια άσχημη μορφή καταπίεσης που θα αντέβαινε και στην τελευταία αριστερή ιδέα. (Για περισσότερα βλέπε Σοβιετική Ένωση – ανθρωποκεντρικό έργο Λένιν κτλ)

Οι δε θεωρίες που αναπτύσσονται στους κόλπους αυτών των ομάδων «δασκάλων ήθους» της εποχής μας, δασκάλων που δεν διστάζουν να σε αποκαλέσουν φασιστή και να σε παρομοιάσουν τους παλιά ονομαζόμενους «δεξιούς» (ο όρος πλέον δεν ευδοκιμεί), σε περίπτωση που δεν θεωρείς την Κούβα των πλέον δημοκρατική χώρα ή διαφωνείς μαζί τους σε κάτι πιο ουσιαστικό, των δασκάλων που επαναλαμβάνοντας μόνιμα το ίδιο καλοφτιαγμένο παραμύθι κατορθώνουν να πείσουν ακόμη και τους λογικότερους ότι έχουν δίκιο, των δασκάλων που πιπιλίζουν μυαλά και προσπαθούν να δημιουργήσουν συνειδήσεις «πατροναρισμένες» στα δικά τους μέτρα, των δασκάλων που δεν γνωρίζουν καν τι είναι τι σημαίνει «διάλογος». Κάθε τους κουβέντα με τον οποιοδήποτε είναι προκατειλημμένη και στοχεύει στον άμεσο προσηλυτισμό .

Όταν ο σκοπός τους δείχνει να απειλείται από ισχυρά αντίπαλα επιχειρήματα, τότε προσφεύγουν στην περπατημένη οδό του «ροπαλισμού» του διαλόγου με επανάληψη παραποιημένων στοιχείων ιστορικών, με ύψωση του τόνου της φωνής και αποδοκιμασία της αντίπαλης ιδεολογίας η οποία τους προτάσσεται και δείχνει να μην ανακάμπτεται ούτε από την μόνιμη αναφορά σε ανακρίβειες και σε ρευστές ήδη αβάσιμες θέσεις γεγονός που υποδηλώνει και μια αισχρή μορφή φανατισμού.

Ενός φανατισμού που οδηγεί στην αδιαλλαξία και τη μισαλλοδοξία χαρακτηριστικά που εναντιώνονται σε κάθε δημοκρατικό θεσμό. Πώς λοιπόν μπορούν τέτοιου είδους θεωρίες – πολιτικές να καθοδηγήσουν την χώρα μας δυναμικά σε ένα πιο σίγουρο μέλλον , σε μια καλύτερη πορεία. Απεναντίας τέτοιου είδους δυναμικές ισοδυναμούν με απομόνωση και συνεπώς οπισθοδρόμηση της χώρας μας όπως άλλωστε και οποιασδήποτε ομάδας ατόμων θελήσει να τις ακολουθήσει.